Wanneer je bedenkt wat nog wèl mag in coronatijd, dan is het voltooien van de marathon niet het eerste waar je aan denkt. Officiële evenementen zijn weliswaar verboden; er is geen enkele belemmering om de langste afstand in de atletieksport in je eentje af te leggen. Dat is precies het voornemen dat Bob Meewis binnenkort hoopt te realiseren. Het Hilversumse ‘loopwonder’ heeft niet direct de ambitie om de olympische limiet te halen en zich te kwalificeren voor de Spelen van Tokio. Maar op je 70ste de marathon volbrengen, dat is op zichzelf al een bijzondere prestatie. ,,Ik heb ‘m op m’n vijftigste gelopen en op m’n zestigste. En ik wil ‘m ook op m’n zeventigste lopen”, liet Bob dit voorjaar weten.
In de bol geslagen
Toen de krasse veteraan die uitspraak deed, zat hij met een gipsbeen in een afgedankte scootmobiel. Menigeen zal hebben gedacht dat het hem in de bol was geslagen. Maar Bob was vastberaden. Zijn voornemen stond eigenlijk al jaren vast. En wat een Meewis in z’n kop heeft, zit niet in z’n kont.
Noodlot
Terug naar maart dit jaar. In de voorbereiding gaat, ondanks corona, alles van een leien dakje. Totdat, aan het eind van de allerlaatste training, een duurloop van 30 kilometer, het noodlot toeslaat. Niet ver van zijn huis verzwikt Bob zijn linkervoet op een stoeprand en komt ongelukkig ten val. Eenmaal thuis spoedt hij zich naar de eerste hulp, het voelt niet goed. Röntgenfoto’s brengen aan het licht dat een botje in z’n voet gebroken is. De druiven zijn zuur voor onze dappere marathonloper: zijn linkerbeen zes weken tot aan zijn knie in de gips. Maanden van voorbereiding lijken voor niets geweest.
Met gipsbeen en zonder hulpmiddelen is Bob aan huis gekluisterd. Lopen en fietsen kan niet en autorijden evenmin. Van ultrafitte hardloper is hij van het ene op het andere moment veranderd in een hulpbehoevende oudere.
Vrijheid terug
Bob zoekt en vindt op Marktplaats een afgedankte scootmobiel. Ondanks zijn gipsbeen heeft hij op die manier een deel van zijn vrijheid terug. Begin mei mag het gips eraf en kan hij weer voorzichtig aan de wandel. Een paar weken later trekt hij voor het eerst weer de hardloopschoenen aan. Het bloed kruipt immers waar het niet gaan kan. Maar het herstel gaat niet zo voorspoedig als hij hoopt. In de periode van mei tot half september kan hij amper trainen. ,,Mijn knie en de voet waarin niets gebroken was, deden steeds kilometers lang pijn. Eigenlijk had ik er in die periode weinig vertrouwen meer in.” Puur op wilskracht zet hij zich uiteindelijk over al het blessureleed en ongemak heen. ,,Vanaf oktober heb ik meters kunnen maken. Drie keer zo’n 200 à 260 kilometer per maand.”
Uitlaatklep
Tot zijn genoegen verbetert zijn conditie gestaag. Hardlopen is voor hem een ideale uitlaatklep. Hij heeft er inmiddels alle vertrouwen in dat zijn missie zal slagen. Bij de laatste serieuze test, een 30 km loop, dacht hij nog wel even terug aan de stoeprand die hem in maart nekte in de voorbereiding. Dit keer ging alles goed.
Hippe schoenen
Rond de kerst moet het gaan gebeuren. Strijdtoneel: de Maarsseveense Plas. Achtenhalf rondje op een mooi asfaltparcours om de plas. Heeft hij in het kielzog van de Keniaanse toppers van die hippe gele of groene hardloopschoenen aangeschaft met zo’n ultrasnelle carbonlaag? ‘Tuurlijk’, zegt Bob met een knipoog. ‘Als topatleet ontkom je daar niet aan.’
Maar, het moet gezegd, het uitlopen van de marathon op je 70ste is op zich al een prestatie van formaat. ,,Dat is waar het mij nu om gaat. Ik schat dat ik er 4,5 uur over doe. Toen ik 60 was, liep ik ‘m in 3 uur 48 minuten in Amsterdam.”
Kortom, de scootmobielkneus van weleer is ruim een half later weer getransformeerd tot marathonloper. Wie doet hem dat na?