Gelijkgestemden onder elkaar. De recreatieve ouderengroepen van Hilversum en Huizen gingen voor het eerst sinds de coronacrises weer de sportieve strijd aan. Iets dat voorheen uitgroeide tot een jaarlijkse traditie. Met als inzet de speciaal voor deze ontmoeting aangeschafte wisselbeker. Dit keer was Hilversum gastheer. Onderstaand het verslag van een Huizense deelnemer.
Wie verwacht dat hierna een waarheidsgetrouw verslag volgt met de harde cijfers en daaraan te verbinden conclusies moet ik helaas
teleurstellen. Ik beperk mij tot algemeenheden.
Iedereen was op tijd aanwezig bij de Kloef. Uitgezonderd uiteraard degenen die rechtstreeks naar Hilversum waren afgereisd. De drie personen die op de fiets kwamen, konden deze veilig binnen het hek plaatsen. Vooraf was er een schema gemaakt wie met wie zou meerijden. Wij vertrokken als laatsten en via allerlei korte omwegen arriveerden wij toch nog als eersten. In Hilversum kregen wij om te beginnen een kop koffie met een koekie. In een gestage stroom kwam de rest van onze deelnemers binnendruppelen. Tom Schimmel van Hilversum zat al achter de tafel met de presentielijst. Op mijn aanwijzingen kon hij afvinken wie er waren. De teams werden samengesteld en men stelde elkaar aan elkaar voor.
En vervolgens werd er gespeeld alsof het een lieve lust was. Wat mij opviel was het grote aantal dames dat van de partij was. Dan valt er bij ons nog een behoorlijke inhaalslag te maken. Over het verdere spelverloop in het algemeen heb ik eigenlijk weinig mee te delen. Ik kan alleen maar over ons eigen team, team vijf, iets zeggen. Anje, Lex en ik zaten hierin. Hilversum had vier personen. 3 vrouwelijke en 1 mannelijke speler. Uitermate dapper van Lex, dat hij gelijk al na twee keer bij ons spelen de strijd is aangegaan.
Handen te kort
Anje was degene van onze ploeg die de meeste punten binnen sprokkelde. Desondanks niet genoeg om echt het verschil te maken. De tegenstanders waren toch een maatje te groot. Het hoogste aantal punten dat ik scoorde was 12 (de ouderengroepen spelen nog wedstrijden tot de 21, red.). De ’training’ bij Hilversum is toch anders dan bij ons: vóór de pauze speelt men enkelspel, daarna dubbelt men.
Halverwege de strijd werd er gepauzeerd. We kwamen handen te kort: de ene schaal met hapjes werd op de voet gevolgd door de volgende. Wat een verzorging! Mijn advies om vooraf iets te nuttigen of te lunchen bleek achteraf dus volkomen onterecht.
Zinderende eindfase
Joop Manussen hield het langst van ons stand. Maar moest toch in een zinderende eindfase, bij een ‘derde’ en na een stand van 11-07 zijn meerdere erkennen in zijn tegenstander Eleonora Pohlman. Daarna was het wachten op de einduitslag. Ondanks allerlei zorgelijke geluiden hier en daar bleken we toch nog gewonnen te hebben. Nipt weliswaar: 27/29 maar toch! Na gegraveerd te zijn komt de beker dus weer naar ons toe. Toch een vreemd idee: gewonnen hebben maar zonder beker naar huis. In hoeverre ik de honneurs heb waargenomen weet ik niet. De organisatie van Hilversum heeft alles prima geregeld. Als het de bedoeling was, dat ik daarin een actieve rol zou vervullen, heb ik het helaas jammerlijk laten afweten.
Nogmaals: de verzorging was uitstekend! Dat zorgt er wel voor, dat de lat bij ons behoorlijk hoog ligt, als wij de return moeten
organiseren. Wat bij Hilversum natuurlijk een grote luxe is: alles is er al. De tafels staan er, de afscheidingen, de tafels voor de toeschouwers. Het is
alleen even wennen aan welke kant van de tafel je staat: met je gelaat naar de muur of naar de enorme ruimte waar ook gespeeld wordt.
Laten we bij de return tijdig de zalen claimen, zodat we Hilversum op gepaste wijze kunnen ontvangen.
Karel de Boo
Enige reacties via de app: voor herhaling vatbaar, men was zeer gastvrij
Leuke middag geweest, zeer gastvrij en uitgebreid gefêteerd.
Hilversum was zeer gastvrij
Een warme Hilversumse ontvangst