Rondje-Pontje Giesbeek, door Iris de Bie
Na jaren, maanden, weken, dagen, uren wachten was het eindelijk zo ver: de 25e editie van de Fietspuzzeltocht! Aangezien het alweer het 5e lustrum was, werd het tijd voor een speciale editie: het eenmalige fietspuzzelweekend van 27 t/m 29 juni. Van tevoren was er niet alleen een hoop wedstrijdspanning, maar ook de vreselijke angst dat er te weinig inschrijvingen zouden zijn. Eus ging er bijna aan ten onder, maar gelukkig was het gewoon een kwestie van geduld voordat de aanmeldingen binnenrolden. Uiteindelijk zijn we uitgekomen op 13 teams, bestaande uit vier, drie of zelfs maar twee personen.
Warm onthaal
Het weekend begon al op vrijdagavond bij de Vakantieboerderij Tutenburg in Giesbeek. Het was meteen een warm onthaal met gastheer Eus en Johan & Frans in hun natuurlijke habitat achter de bar. Ook was er bij binnenkomst een training bezig bij de manege, waar je vanuit de accommodatie perfect zicht op had. Zo waren meiden bezig met allerlei lenige kunstjes op paarden, waar ik zelf een beetje zweethanden van kreeg. Maar goed, de accommodatie zag er tiptop uit, met ruime kamers met stapelbedden. Het voelde dan ook echt een beetje alsof we met z’n allen op kamp gingen. Gelukkig was er ook nog een kampvuur aanwezig om dit gevoel te versterken. Onder het genot van het knisperende vuur kwam het duo Smash in actie, gewapend met hun vocale talent en gitaren. Het was dan ook een heerlijke avond vol Nederlandse hits, waarbij de jeugd nog een aantal muzikale toevoegingen had.
De volgende ochtend stond het ontbijt al om 7.30 uur klaar om ons voor te bereiden op de belangrijkste dag van het jaar. De tactieken werden besproken, de fietsen geprepareerd en de foto’s kregen allemaal een eigen naam (denk aan sexy engel of kabouter vuurkorf), zodat de tocht “Rondje-Pontje Giesbeek” zo soepel mogelijk zou verlopen.
Het begin van zo’n tocht is altijd even inkomen, maar het gevoel van die eerste gevonden foto blijft magisch. Ook de prachtige omgeving van Giesbeek voegde veel toe aan de route. Doesburg verdient hierbij een kleine vermelding, aangezien het zo’n gezellig en schattig stadje was. Ook de pontjes gedurende de tocht waren een leuke toevoeging. Het was namelijk een perfect moment om je concurrenten expres te vertragen. Precies met de fiets aankomen als het pontje net weg wil varen met je tegenstanders erop, heel erg slim als je het mij vraagt.
Iris (links) met teamgenoot Jibbe. Precies op tijd aangekomen als het pontje wil wegvaren met je tegenstanders er op.
Na de eerste uurtjes fietsen kwamen we aan bij de eerste pauzeplek, waar appeltaart werd geserveerd en (tot onze grote vreugde) ook de snackbar openging. Deze stop was naast de plas-/eet-/drink-/insmeerpauze ook de plek waar het spel van Frans klaarstond. De bedoeling was om zo snel mogelijk pingpongballen van het ene bakje naar het andere te verplaatsen, maar in plaats van je handen moest je stokjes gebruiken. Het was een zenuwslopend spelletje, waarbij ik veel trillende handjes voorbij heb zien komen.
Overall-winnaars Teun en Anne (met Lotte als teamgenoot) in actie bij de spelopdracht op de 1e post.
Hierna kon de tocht worden vervolgd door het prachtige landschap (de 36 km lange route voerde van Giesbeek via Doesburg, Ellecom, De Steeg en Rheden, terug naar Giesbeek, met in totaal 3 pontjes, red.). Naast dat de opdrachten in het tweede deel wat moeilijker werden, gold dat ook voor de route. De ANWB-paal was haast onvindbaar, waardoor meerdere teams flink verkeerd zijn gefietst (in het bijzonder team Maartje, Monique, Cora en Sonja, dat door dit ene paaltje zo’n 10 kilometer om heeft gefietst).
Confronterend
Bij de tweede en tevens laatste stop hadden Niels en Edwin een sportief spel bedacht. Er werd fanatiek gefrisbeed, gevoetbald en gebasketbald, waarbij de benodigde punten werden gescoord. Het laatste deel van de route kon beginnen en gelukkig hadden Eus en Hans de moeilijkste vragen voor het laatst bewaard. “In het derde deel worden de mannen onderscheiden van de jongetjes en de vrouwen van de meisjes,” is wat Eus achteraf zei. Erg confronterend als je in de tweede groep blijkt te zitten.
Na zo’n negen uur fietsen zat het er dan eindelijk op en konden we (na een hoognodige douche) genieten van de barbecue die de barcommissie had verzorgd. Het leukste aan de fietspuzzeltocht is toch wel het nakletsen met de andere teams. “Wat had jij bij vraag 27?” “Hoeveel foto’s hebben jullie eigenlijk?!” Het voelt een beetje alsof je net een belangrijk tentamen hebt gemaakt en er achteraf achter komt dat al je studiegenoten hele andere antwoorden hebben gegeven dan jij. Nogmaals: erg confronterend.
Ophef
De prijsuitreiking zorgde dit jaar weer voor een hoop ophef. Eus heeft altijd een erg specifieke manier van nakijken, waardoor het lijkt alsof er per vraag een muntje wordt gegooid of er juist heel streng of heel soepel wordt beoordeeld. Het enige wat bij elke vraag consistent is, is dat Eus in elk geval altijd gelijk heeft. De verrassing van de avond was het team van Fred, Hans en Wim, dat voor het eerst in jaren niet de poedelprijs heeft gewonnen, maar op een keurige 12e plek is geëindigd. De rest van de teams lag ook dicht bij elkaar, waardoor de ‘Kalende knikkers’ met een half puntje te weinig een podiumplek aan zich voorbij zagen gaan. Dit zorgde helaas voor een grote ruzie in het team, aangezien Lars zelf een foto aan het team van plek drie, het team van Eva, Lieke en Sem had weggegeven. Daarna volgde op een keurige tweede plaats mijn teampje met Jibbe, Robin en ik (Iris). Plek één was iets minder spannend: met een ruime voorsprong van zo’n 20 punten kon team Anne, Lotte en Teun zichzelf eindelijk weer als winnaars bekronen.
De ‘Kalende Knikkers’ misten de 3e plek op een haar, omdat Lars Adema (hier voorop) een foto aan de concurrent had weggeven.
Na deze niet zo super spannende ontknoping — waarbij iedereen toch redelijk gespannen was — was het tijd voor wat ontlading. DJ Duck was speciaal voor ons ingevlogen vanuit Hilversum, dus het was tijd om te feesten! Er is gedanst, gezongen, gedronken, gelachen en nog veel meer voltooid deelwoorden waar ik nu even niet op kan komen. Kortom: een prachtige avond. Na een korte nacht gingen de meeste deelnemers na het ontbijt naar huis en bleven de echte bikkels voor de laatste activiteit van het weekend. In de volle zon, bij ruim 30 graden, het Klompenpad lopen klinkt toch als een fijne tijdsbesteding? In ieder geval een mooi einde van dit prachtige fietspuzzeltochtweekend.
Heel erg bedankt Eus, Hans, Johan en Frans voor het organiseren van dit weekend. Ik kijk nu al uit naar het volgende lustrum!
Oudste deelnemer Hans Stoop kwam bij het verlaten van de eerste pont ten val. Verrassenderwijs zag dit veteranenteam de poedelprijs aan hun neus voorbij gaan.