Batverhalen (5): En de schuldige is…

Graffiti1 TTV Hilverusum

Met een mengeling van boosheid en teleurstelling bekeek hij zijn batje. Net 2 maanden oud en tot nu toe voor een paar mooie overwinningen gezorgd, had ditzelfde batje hem aardig in de steek gelaten vanavond. Met moeite kon het winnen van een invaller uit de 2e klasse, maar beide andere partijen gingen vrij kansloos verloren.

Vooral op zijn ‘beruchte’ backhandnoppen leefden zijn tegenstanders zich behoorlijk uit. Hij snapte er niets van. Had de advertentie dan gelogen? Er stond toch duidelijk: ‘In de klassieke verdediging produceren deze noppen een extreme zwabberbal en kromme balvluchtbanen, waardoor uw tegenstander moeite heeft de aanval te kiezen’. Nou, daar was vanavond in elk geval niets van gebleken. Ook in aanvallend opzicht schoot het batje vanavond hopeloos te kort. Hij probeerde sinds kort boven tafel te openen, maar de eerste de beste keer al sloeg hij tegen de tafel aan met een beschadigd rubbertje als gevolg.

Woedend gooide hij zijn batje in de hoek en met een zucht opende hij zijn laptop op zoek naar, opnieuw, een betere vervanger. Het moest een ander batje zijn, met een sneller frame, snel rubber op de forehand waarmee je wel goed kon tikken en lange noppen met een hoog stooreffect. Hij moest nog wel wat bedenken voor het openen boven tafel, maar komt tijd, komt raad.

Na een onrustige nacht, als altijd na een dramatische pingpongavond, had hij wel een lumineus idee gekregen om het probleem te tackelen dat hem bezighield. Drie dagen later bracht de postbode al het pakje uit Schijndel. Alvorens de rubbertjes erop te plakken zaagde hij de bovenkant van zijn frame af in de veronderstelling dat het bij het openen boven tafel de tafelrand voortaan gemakkelijk vermeden zou kunnen worden.

’s Avonds op de club werd er lacherig gekeken naar zijn bijzondere frame, maar het lachen verging iedereen snel, want hij speelde de sterren van de hemel. Ook de avond erop timmerde hij met zijn nieuwe batje menig sterke speler van tafel. Gelukkig deze week geen wedstrijden en elke clubavond nam zijn zelfvertrouwen toe. Hij verheugde zich op de vuurdoop van dit batje in de competitie.

En zoals wel vaker waren de verwachtingen veel en veel te hoog gespannen. Wat een mooie avond had moeten worden, een zegetocht van zijn afgezaagde batje, liep uit op een fiasco. Niets lukte. Elke opening werd lachend weggeblokt, de smashes hadden geen kracht en de noppen schoven elke bal in het net. Hij voelde zich grotelijks belazerd door zijn batje en vroeg zich af hoe hun relatie zo snel beschadigd kon zijn.

Thuisgekomen nam hij zijn batje nogmaals in de hand en bekeek het met afschuw. Daarna stopte hij het in een grote tas, van waaruit tientallen batjes en rubbertjes hem beschuldigend aankeken. Hij draaide zich, bijna beschaamd, om en met een zucht opende hij zijn laptop op zoek naar, opnieuw, een betere vervanger!

Lex Bruijn