Er is een tijd om te stoppen en een tijd… Stil. Er beweegt iets boven mij. Het lijkt of er iets wordt opgetild. Wat gebeurt er allemaal? Ik wacht gespannen af. Het is nog steeds heel donker. Dan hoor ik een geluid alsof er aan een rits wordt gerommeld. Ik word er een beetje zenuwachtig van. Stel je voor dat ik uit mijn gevangenschap bevrijd word. Krijg ik eindelijk, na jaren, weer de ruimte?
JA! Dat is zo. Ik voel dat ik word vastgepakt en uit mijn beschermend leer gehaald. Nu kan ik zien waar ik ben. Wat ik hoop, klopt niet. Ik ben niet in de mij overbekende ruimte met de mij vertrouwde mensen. Ik ben gewoon nog op de plek die mijn opvanghuis is geworden toen ik werd afgekeurd. Niet langer kon ik deelnemen aan het spel dat we allemaal zo ontzettend graag spelen. Afgekeurd om de ontoereikende kwaliteit van mijn buitenkant. Moeilijk te verteren, maar zo gaat dat als je oud wordt.
‘Hou op met dit negatieve gedoe, Bet’ zeg ik tegen mezelf. ‘Ik kan weer zien waar ik ben en waar ik naar toe word gebracht’. Beneden gekomen zie ik twee blokken lood liggen met daaraan een lang elastiek. Aan het einde van dat elastiek is een squashballetje bevestigd. In mij wordt een blijde herinnering aan lang geleden wakker!
Is het ècht de bedoeling dat ik tegen dit balletje ga slaan? Is dit mijn nieuwe werkelijkheid? Mijn tweede leven? Het heeft er alle schijn van! Het is vandaag prachtig weer en ik word met lood, elastiek en balletje meegenomen naar buiten. Tijd voor een nieuw begin!
En het werd alle dagen feest, een zomer lang.
Ada de Putter